Dit is het derde en laatste deel van dit reisverslag. Ik zal de tekst deze keer kort houden en de foto's voor zich laten spreken. De twee grote trails die ik heb gedaan c.q. bijgewoond zijn 21 Road en Warn Rock Crawl Championship.

 

21 Road

 

21 Road is in principe gewoon een straat in het noorden van het plaatsje Grand Junction, Colorado, wat in de bergen van de Rocky Mountains ligt. Het verlengde van deze straat is de trail, en heel lang geleden een weg geweest waar zelfs postkoetsen doorheen reden. Tegenwoordig is 21 Road absoluut niet meer begaanbaar voor auto's die geen 4x4 en sperdifferentiëlen hebben. Het aantrekkelijke van de trail is voornamelijk dat die altijd anders is. De rotsen die op de omringende bergen liggen, breken regelmatig af, en die komen dan weer op de trail terecht. Bovendien neemt de smeltende sneeuw in het voorjaar nogal wat stenen, rotsen e.d. mee op de trail. De trail loopt langs / door een soort van kreek die de grootste tijd van het jaar droog staat. Wij hadden ook veel sneeuw verwacht, maar het was veel te warm voor de tijd van het jaar. We hadden zelfs korte mouwen aan, al koelde het 's avonds wel erg snel af. De totale trail heeft ongeveer een lengte van een half uur lopen / klimmen. We hebben dan ook niet meer dan 1 of 2 kilometer gereden die dag. Naast de trail ligt een "weg", wat waarschijnlijk vroeger de route is geweest voor postkoetsen. Deze weg is erg handig om te gebruiken als bypass voor de extreme stukken, of als "vluchtroute" als je stukken krijgt aan je Jeep. Een verhoogde Jeep is wel nodig om naastliggende weg te rijden, maar zonder sperdifferentiëlen kom je daar ook een heel eind. We hebben later een Jeep zonder "spers" los moeten trekken, omdat de bestuurder wel dacht hij de trail kon oversteken. De groep van deze dag bestond uit Terry met een Willy, Steve met een CJ-7, Shaun met een Ford Early Bronco, John met een Ford Early Bronco en Jake met een Toyota pick-up. Mijn '89 Jeep Wrangler heeft maar een heel klein stukje van de trail kunnen rijden, omdat de Jeep veel last ondervond van vapor lock en een olielekkage. Verder was mijn ARB Airlocker in de vooras nog niet aangesloten en al snel bleek dat een locker in de vooras absoluut een must was. Alle 4x4's waren gebouwd voor de rotsen en de bestuurders (behalve ik) waren zeer ervaren in Rock Crawling. Bijgevoegde foto's zullen wel een aardige impressie geven van de trail.

 

   

 

Afsluitend, wil ik nog even de schade, in chronologische volgorde, oplijsten die we deze dag hebben opgelopen:

 Ophanging van de benzinetank afgebroken onder de Bronco van Shaun.

 Spoorstang gebogen onder Steve's Jeep. Nadat we die weer een paar keer hebben rechtgemaakt met een krik, hebben we de buis van een Hi-Lift over de spoorstang geschoven.

 Veel bodyschade / deuken aan de pick-up van Jake. De andere 4x4's hebben ook wel wat schade aan plaatmateriaal opgelopen, maar Jake was de kampioen nadat hij de zijkant van zijn Toyota langs een rots schuurde J .

 Kapotte steekassen en ARB Airlocker in de vooras van Jake's Toyota. Hij viel al snel uit en heeft samen met John, zijn Toyota via de naastgelegen weg naar het begin van de trail gereden. Daar had ik ook mijn Jeep geparkeerd. Jake heeft zelf een off-road shop en nog een starre vooras liggen die hij al jaren geleden zou inbouwen. Nu is dan eindelijk de zwakte van de onafhankelijk geveerde Toyota vooras duidelijk geworden, en zal Jake zijn project sneller moeten doen dan hij bij aanvang van de trail had gedacht.

 Twee lekke BFG MT's voor Steve.

 Defecte startmotor van Terry's Willy, maar ik weet niet zeker of dit tijdens de trail is gebeurd.

 Kapotte stuurstang voor Shaun. Dit was aan het einde van de dag en we hebben de stuurstang vervangen (natuurlijk had Shaun een reserve stuurstang bij zich). Het begon toen al snel donker te worden. In een kwartier tijd is het pikkedonker daar in de bergen. We hebben de meeste tijd in het donker moeten sleutelen met slechts een paar zaklantaarns. Maakte het allemaal wel interessanter. Natuurlijk waren we boutjes en moertjes verloren in het donker waardoor we de spoorstang aan één kant moesten vastbinden met elektriciteitsdraad. Dit is niet aan te bevelen.

 

 

 

Aangezien er geen uitgang aan de andere kant van de trail is, hebben we in het donker de trail in tegengestelde richting moeten rijden. Dit maakte alles zeer spannend en interessant. De lampen aan de onderkant van de Jeeps bewezen hun nut door licht te schijnen op de wielen en eventueel de rotsen die voor de wielen lagen. Al met al hebben we best wel wat schade gereden, maar voor mij is dit de mooiste individuele trail die ik ooit heb gedaan. De trail is op de meeste plaatsen zeer nauw, wat zeer technisch off-roaden vraagt. Moab blijft natuurlijk zeer speciaal, maar ik vind 21 Road als aparte trail nog beter dan bijvoorbeeld The Rubicon. 21 Road is een korte trail, maar we hebben toch zeker 10 uur gereden en het einde van de trail niet gehaald. Eén van de grootste voordelen is dat je zelf kan bepalen hoe lang je over de trail wilt doen. Je kan altijd een bypass nemen en terug gaan via de weg die er naast ligt. Wij hebben nergens een bypass genomen, maar je kan in maximaal een half uur terug naar de start van de trail rijden.

 

Warn Rock Crawl Championship

 

Het weekend voordat Luc, Edwin, Theo en ik terug zouden vliegen naar respectievelijk België en Nederland, hebben we de eerste editie van de WRCC bijgewoond. De WRCC is een driedaagse competitie die ditmaal gehouden werd in Johnson Valley, California. Het off-road gebied staat ook wel bekend als The Hammers, en bestaat uit velen trails (zoals Sledgehammer, Jack Hammer, Claw Hammer, Wrecking Ball, Aftershock, Sunbonnet Pass en The Outer Limits) die allemaal een moeilijkheidsgraad hebben van 5+ op een schaal van 1 tot en met 5. Dit is absoluut de hoogste moeilijkheidsgraad. Niet alleen de WRCC wordt hier gehouden, maar ook evenementen als "Fun in the Desert" en "Rocktober Fest". De bergen van The Hammers liggen midden in de woestijn. Het wordt hier overdag dan ook erg warm en 's avonds koelt het snel af tot vaak ver onder het vriespunt. De omringende woestijn wordt gebruikt om landmijnen te testen en de Amerikaanse luchtmacht oefent hier ook vaak. Dat was ook te zien aan de enorme kraters, waarvoor je ook moet oppassen dat je er niet in rijdt als je naar de trails / bergen gaat. De kans op aardbevingen is in dit gebied erg groot en dat bleek ook wel toen een aantal Jeepers tijdens een pre-run (om te oefenen) midden in een aardbeving terechtkwam (7.2 op de schaal van Richter met het episch centrum op een afstand van 45 km). Vóór mijn trip had ik met een aantal mensen per e-mail afgesproken dat ik ook naar de WRCC zou gaan. Ons clubje werd iets groter dan verwacht. De volgende mensen kwamen opdagen: Bud en Aileen, Jay en Margie, Matt en Vicky, Mike en Lisa, Mark, Al, Steve MK., Steve en Renie, Dave en Pam, Gil en Suzie, Brad en Charles, Andi, Randy, Bob, David, Paul, Seth, Johnathon, Dave G., Steven, Brian en Ben, Jeff, Matt, Bart en Janeal, Marion en Marsha, Jim en waarschijnlijk ben ik er dan nog een aantal vergeten. Familieleden, kinderen etc. nog eens niet meegerekend. Iedereen kampeerde rond het Means Dry Lake (zoals de naam al verklapt, staat hier geen water in).

 

 

 

Het evenement werd door een televisiestation en diverse magazines verslagen. Het totaal aantal voertuigen dat aan deze competitie mocht meedoen was 57. Elk voertuig had één bestuurder en één spotter. De taken van de spotter bestonden onder andere uit het bepalen van de juiste lijn en de bestuurder de juiste richting aangeven, rotsen stapelen om een trail "mogelijk" te maken, de verstreken tijd bijhouden, eventueel de lier bedienen, indien nodig de 4x4 weer op de wielen zetten en nog meer belangrijke taken. Het stapelen van rotsen was toegestaan en heeft NIET per definitie voordelen voor de nog komende voertuigen. Drie van de 57 bestuurders heb ik ontmoet tijdens mijn 1998 tour door Amerika: Bart Jacobs, Steve Friend en Jeff Reynolds. Alle 57 off-road voertuigen waren tot in de puntjes gebouwd om de rotsen te overwinnen. Er waren dan ook een aantal regels waar de voertuigen aan moesten voldoen:

 Het voertuig moet een kentekenplaat hebben en verzekerd zijn. De wetten om een kentekenplaat te krijgen verschillen nogal van staat tot staat en dat was ook goed aan de voertuigen te zien.

 Elk voertuig moet minimaal één lier hebben.

 Beide assen moeten sperdifferentieel / lockers hebben. Limited slips zijn niet toegestaan.

 De minimale bandenmaat is 33".

 Veiligheidsgordels of -harnassen.

 Brandblusser, EHBO doos en CB radio.

 Reservewiel en krik.

 

    

 

Dit waren absoluut de minimale eisen. Reserveonderdelen, een rolkooi etc. zijn zo vanzelfsprekend dat die nog eens niet waren opgelijst. De bestuurders konden punten verdienen door het afleggen van meerdere etappes op een trail. Elke trail bestond uit ongeveer 7 etappes. De gekozen trails waren Wrecking Ball, Claw Hammer en de eerste twaalf na de eerste twee competitiedagen gingen door naar Dirty Dozen. De eerste dag reed de helft van de deelnemers Wrecking Ball en de andere helft reed Claw Hammer. De tweede dag reden de deelnemers de andere trail, en ook in omgekeerde volgorde van de dag ervoor, zodat men nooit twee keer als laatste kon starten. De trails zijn niet langer dan een kilometer en kunnen ook makkelijk in een half uur gelopen worden. Toch doe je er met een voertuig minstens 6 uur over. Het aantal reparaties e.d. was zo hoog dat bijvoorbeeld de laatste twee etappes van Wrecking Ball geschrapt moesten worden. Er was gewoon geen tijd meer om die ook nog te rijden, plus er bleven niet veel rijdende 4x4's over. Elke etappe bestond uit vlaggetjes waar men tussen moest rijden. Er was voor elke etappe een tijdslimiet bepaald die men niet mocht overschrijden. Eventuele reparaties tijdens het afleggen van een etappe, moesten binnen 20 minuten (time-out) gedaan worden. Steve Friend en zijn spotter hebben bijvoorbeeld binnen 20 minuten een steekas van de vooras vervangen. Elke bestuurder begon elke etappe met +20 punten en de volgende strafpunten werden gegeven:

 -1 punt voor meer dan 5 seconden op dezelfde plaats blijven staan. Ook met spinnende wielen stilstaan voor meer dan 5 seconden wordt bestraft.

 -2 punten voor achteruit rijden. Stoppen en dan achteruit rijden is in totaal 2 strafpunten.

 -6 punten als men tegen een vlaggetje (met stok) rijdt.

 -10 punten voor elke volgende etappe bij het overschrijden van een 20 minuten time-out of bij meer dan één time-out.

 -14 punten voor het gebruik van een lier of elk ander gereedschap om vooruitgang te boeken. Warn was de hoofdsponsor van het evenement J , maar deze regel zorgt er wel voor dat de stuurmanskunsten en inzichten van de spotter optimaal worden benadrukt.

 -20 punten als men de tijdslimiet overschrijdt.

 -20 punten als men aan een etappe begint voordat het startsignaal is gegeven.

 -20 punten voor het niet dragen van een autogordel tijdens de etappes.

 -20 punten als men over een vlaggetje en paaltje rijdt.

 Deelnemers konden gediskwalificeerd worden door het blokkeren van een etappe, door het hinderen van een ander team en door het gebruik of in het bezit zijn van drugs of alcohol (de deelnemers mochten zelfs geen lege blikjes bier in hun voertuigen hebben).

 

 

 

De deelnemers mochten de etappes van tevoren niet verkennen (men mocht ook niet te voet voorbij het startpoortje komen, als de tijd nog niet was ingegaan). Er mocht absoluut niet door buitenstaanders geholpen worden. Als een voertuig een roll-over maakte en omstanders hielpen om het voertuig weer op 4 wielen te zetten, dan kreeg de bestuurder automatisch de maximale 20 strafpunten zodat de bestuurder geen punten meer overhield voor deze etappe. Als een bestuurder de maximale 20 strafpunten had gehaald (door bijvoorbeeld de tijdslimiet te overschrijden) dan stopte de score en werd hem gevraagd om naar de volgende etappe te rijden. Elke etappe was onderverdeeld in drie of vier gedeeltes, die gemarkeerd werden door vlaggetjes / poortjes waar men tussen moest rijden. Elk gedeelte dat de bestuurder passeerde voordat die de maximale strafpunten of einde van etappe had gehaald, leverde de bestuurder +2 punten op. Het is dus eigenlijk heel simpel: men kreeg +20 punten aan het begin van een etappe, eventuele strafpunten werden afgetrokken en elk gedeelte van de etappe dat werd gehaald leverde +2 punten op. De bestuurder met de meeste punten heeft gewonnen en mag zich King of the Rocks noemen.

 

    

 

De volgende prijzen waren er te winnen:

 1ste plaats: US$2000, Warn lier, Detroit locker, Superlift suspension kit, US$500 Advance adapters certificaat, AGR stuurhuis, AGR stuurpomp, een paar Think Jeep stoelen en een gezandstraalde rots met "King of the Rocks" die te zwaar is om op te tillen.

 2de plaats: US$1000, Warn lampen, Detroit locker, Superlift schokdempers, US$300 Advance adapters certificaat, AGR stuurhuis en een paar Think Jeep stoelen.

 3de plaats: US$500, Warn lampen, Detroit locker, Superlift schokdempers, US$200 Advance adapters certificaat, AGR stuurpomp en een paar Think Jeep stoelen.

De vierde tot en met de twaalfde plaats leverden prijzengeld op van US$400 tot US$100.

 

 

 

De WRCC werd uiteindelijk gewonnen door Troy Meyers met een Sniper (van Avalanche Engineering). Ook de tweede plaats was voor een Sniper en de derde plaats werd ingenomen door een '76 Jeep CJ. Opvallend (niet per se verrassend) is dat deze eerste 3 voertuigen 44" Boggers of 44" Super Swampers hebben. Dus grote banden hebben af en toe toch hun voordelen… Andere belangrijke elementen om hoog te eindigen, waren goede stuurmanskunsten, veel bodemvrijheid, power (al werd de vijfde plaats door een 4 cilinder ingenomen, wel met een crawl ratio van 216:1) en zo min mogelijk "stukken". De eerste 12 plaatsen bevatten 8 Jeeps. Bart Jacobs (Mike Garner was de spotter) met zijn Jeep XJ en Steve Friend met zijn Jeep CJ deden goed mee met de eerste helft van de ranglijst, maar helaas niet goed genoeg om mee te mogen doen met de Dirty Dozen. Jeff Reynolds deed wel mee met de Dirty Dozen en eindigde uiteindelijk met zijn broer op de twaalfde plaats.