Het was weer de tijd van het jaar om te reizen voor (Jeep-) plezier. Slachtoffer voor reisgenoot was Rini D, ook een Jeeper. Belangrijkst doel van deze 3.5 weken durende trip door de USA was het kopen van een tweetal AMC 401 V8 motoren voor onze Jeeps. Startpunt was Detroit, via Toledo (Jeepfabriek bezocht) naar de grens van Ohio en Pennsylvania, Cleveland, Chicago, door Iowa en Nebraska naar Denver, Moab, Salt Lake City, Las Vegas, San Diego en eindbestemming Los Angeles. Natuurlijk weer tientallen Jeepers ontmoet tijdens deze reis. Hieronder een kort verslag van een offroad-dag in Delta, Utah. Een trail die ik nog nooit eerder had gereden of gezien. De andere dagen van deze trip beschrijf ik in de andere delen.

 

Cat Canyon, Delta, Utah

 

Een warme dag stond ons in het vooruitzicht in Delta. Dit plaatsje ligt aan de minst gebruikte snelweg van de USA. Normaal gesproken gebruik ik geen zonnebrand-creme, maar aangezien ik al was aangefikt in Moab een paar dagen voor deze trail, was het misschien niet onverstandig om dit spul toch te gebruiken. In Moab hebben we overigens een Jeep Wrangler TJ gehuurd, heb ik Rini Dump Bump, Lion's Back en Patato Salad Hill laten zien, zijn we naar Moab Rim gereden om naar de top te wandelen (het zal niet moeilijk te raden zijn wie de top wel heeft gehaald) en hebben tenslotte een groot gedeelte van White Rim gereden. Dit is zo ongeveer de enige trail die met een Jeep op 31" banden te rijden is.

 

Het offroad-evenement in Delta was georganiseerd door Utah 4-Wheel Drive Association in samenwerking met The Notch Peak Desert Dogs en bestond uit meerdere trails. Aangezien het maar een dagevenement was (toch de dag ervoor 4 uren heen rijden en de volgende dag 4 uren terugrijden) is de totale groep verdeeld en heeft elke groep slechts een trail gereden. Onze groep bestond uit ongeveer 20 voertuigen en we kregen Cat Canyon toegewezen. Deze trail staat in de boeken als 4+ trail op een schaal van 5. Ik denk dat deze inschaling geen slechte weergave geeft van de werkelijkheid als men tenminste weinig bypasses neemt. De obstakels op de trail waren zeker de moeite waard om een paar foto's te maken en een paar woorden op het scherm te zetten. Overigens waren de andere trails No Way Hill, Wild Horse en Chainsaw.

 

Brett D. (president van Utah 4-Wheel Drive Association) had me voor aanvang van mijn trip attent gemaakt op dit clubevenement. Echter de dag voor het evenement vertelde hij me in Salt Lake City dat hij er zelf niet bij kon zijn. Schijnbaar draaide het stuurhuis onder zijn Jeep de 38" Swampers niet meer in de goede richting. Brett had wel een email naar de plaatselijke emaillijst gestuurd met de boodschap dat er twee gekke Nederlandse Jeepers graag eens naar die trail wilden gaan. Matt (ook bekend als Big Sergeant) reageerde meteen en zo hebben we de dag voor het evenement in konvooi met zijn groep meegereden. Niet alleen ik, maar zelfs ook Rini D. werd door de groep geaccepteerd J .

 

Vroeg in de morgen hebben we ons verzameld bij een lokaal benzinestation die het evenement sponsorde. Daarna was het nog eens een dik uur rijden naar de trail. Onderweg werden we een paar minuten opgehouden door een kudde koeien die midden over de autoweg door een tiental cowboys ter paard door het dorp werd geleid. Die cowboys waren er om 8.30 uur al vroeg bij met hun bier.

 

 

Matt stelde ons voor aan Ty Weaver die alleen zat in zijn Suzuki Samurai en hij wilde ons wel eens laten zien wat zijn 'zuki allemaal kan. Nu ben ik altijd al onder de indruk geweest van de offroad-capaciteiten van die Samurai's (ja, dit is een Jeep-website). Natuurlijk was zijn Suzuki niet helemaal meer standaard: de standaard motor was vervangen door een gigantische 1.6 liter motor, de auto had lagere versnellingen in de tussenbak gekregen, het differentieel van de achteras was gelast (Lincoln Locker), de vooras was uitgerust met een LockRight en onder de auto waren 31" rubbers gemonteerd. De andere voertuigen waren ook allemaal met minstens één locker uitgerust. Er was één uitzondering, een andere Suzuki Samurai met open differentiëlen. Meteen op het eerste obstakel, The Rock Garden, had deze Suzuki zoveel problemen dat de koppeling op een gegeven moment aan het branden was en de auto niet meer vooruit kwam. De Suzuki werd over het obstakel gelierd en aan de kant gezet. Overigens werd er niet echt voorzichtig omgegaan bij het "wegzetten" van de Samurai.

 

Het overige gedeelte van de trail was een afwisseling van obstakels met rotsen en zand. De hele trail liep zoals de naam al verklapt door een canyon. De rotswanden waren aan beide kanten tot aan honderden meters hoog. Gedurende de hele trail waren er genoeg offroaders die niet zo flauw waren om eens een stukje rock-crawling te laten zien. Eén van de obstakels was Cliffhanger. Aangezien de eerste Jeep er al lang over deed (even een luchtleiding repareren) was er nog slechts tijd voor één ander voertuig. Met een beetje lieren zijn beide voertuig over / door het obstakel gekomen.

 

    

The Cliffhanger

 

Het volgende obstakel was klein maar gemeen The Waterfall. Hier werd de meeste schade gereden. Schijnbaar vond niemand het nodig om uit te stappen en aanwijzingen te geven. Bij dit obstakel moest een scherpe bocht naar rechts worden gemaakt en meteen daarna een rots beklommen worden. Aangezien de bocht voor iedereen te scherp was (sperdifferentieel in de vooras werkt ook niet mee met het sturen, maar is wel nodig om de rots te beklimmen), moest iedereen minstens één keer steken. Aangezien men de rots met de voorwielen al gedeeltelijk had beklommen, reed men direct naar achteren bij het verliezen van grip en het intrappen van de koppeling en rem. Achter je heb je dan meteen een rotswand op zo'n halve meter. Hier werden de nodige souvenirs verkregen in de linker-achterschermen. Ook de Suzuki van Ty liep hier een forse deuk op. Nu treurde hij daar niet zo om, maar er reden ook wel aardige Jeeps rond met een soortgelijke deuk en dat was toch wel jammer. Natuurlijk is dit het risico van het offroaden en dat bleek wel uit het overige gedeelte van de trail, want hierbij bleef de schade niet.

 

Bij het laatste obstakel, The Wall werd het nodige spektakel geleverd door voornamelijk een Full Size Ford Bronco en een Jeep CJ-5. De Bronco bestond voornamelijk uit buizen. Van de body was alleen de voorkant nog redelijk origineel. Een beetje vreemd, maar toch wel mooi in elkaar gezet en zeker was er aandacht besteed aan de aandrijflijn. Van de motor tot en met de heavy-duty assen met full-floater kits en lockers. Voordat de pick-up aan het obstakel begon, hoorden we een harde knal. Een van de nieuwe Goodyear Wrangler banden was van de Alcoa velg afgeschoten. Als je kritiek op deze 4x4 wilde leveren, dan was het wel het ontbreken van beadlocks. Mede door de buizen, kon het voertuig niet veel schade oplopen, maar daar was de bestuurder ook niet bang voor. Na een aantal rustige pogingen lag de Ford op z'n kant. Het was toch maar eens tijd om de truck over de rest van de rotsen te lieren.

 

 

 

Full Size Ford Bronco over The Wall

 

Terwijl al de andere voertuigen de bypass namen, probeerde de CJ-5 om er overheen te komen. De bestuurder had al eens aan een Rock Crawl Championship meegedaan, en dat bleek toch wel uit zijn ervaringen en opbouw van de Jeep. Ik vernoem hier alleen zijn Dana 60's met achter een full-floater met Detroit Softlocker en voor met een ARB. Na een aantal pogingen en het "schrapen" van beide zijkanten aan rotsen, werd de bestuurder opgelegd om de bypass te nemen, aangezien het einde van de dag al in zicht kwam en nog een aardig stukje doorgereden moest worden.

 

 

Jeep CJ-5 over The Wall

 

Dat aardig stukje doorrijden bleek ongeveer een uur hard door de bergen crossen over een stofpad. Het stof was zo erg, dat ik nadien ongeveer een half uur heb gehuild (stof achter mijn harde contactlenzen) en spontaan een bloedneus kreeg. Dat stof schuurde aardig in mijn neus... Letterlijk alles zat onder het zand. Toen ik in de spiegel keek (nee, ik ben niet ijdel) herkende ik mezelf niet. Mijn haren waren grijs geworden van het stof / zand, net als eigenlijk de rest van mijn hoofd, kleren etc. Na dit uurtje stofhappen waren we terug bij het begin van de trail en hadden we wat tijd om de banden op te pompen etc. The Big Sergeant kwamen we onderweg tegen in zijn Dodge Ram. Hij was na het stukgaan van de Suzuki op het eerste obstakel terug naar het dorp gegaan door te liften. Daar had hij zijn Dodge opgehaald met flat-tow equipment. We zijn een stukje teruggegaan op de trail en hebben de Samurai met een sleeplint naar het begin van de trail gehaald en achter de Dodge gehangen. Het was een mooie dag met een aardige trail. Elk voertuig had toch wel minstens één souvenir (deuk of kras) meegenomen. De enige smet op de dag was dat de deuren van een Wrangler gestolen waren. De eigenaar van de Jeep had de deuren aan het begin van de trail van de Jeep gehaald en in een rioolbuis verstopt. Helaas zijn de deuren toch gevonden en gestolen. Jammer dat zoiets gebeurt. We hebben de dag afgesloten met het verorberen van een paar pizza's en hebben daarna nog een paar uren gereden om alvast een aardig eind op weg te zijn richting Las Vegas.